Klimaatpositief

Druppelende ijsschotsen

02.01.2017

Timo

Leestijd: minuutje

Kunst is persoonlijk en ontregelend. En kan daardoor laten vóelen dat het menens is.

We kennen de spreadsheets, de rapporten, de data: abstracte taal die ons duidelijk moet maken dat het om een groot probleem gaat, dat het al bijna te laat is. “Er is een wetenschappelijke en ideologische taal om uit te leggen wat er met het weer gebeurt,” schrijft Zadie Smith, “maar er zijn vrijwel geen intieme woorden.” We hebben het inderdaad niet vaak over de kleine veranderingen in het dagelijks leven: dat eerdere generaties zich niet afvroegen óf je aankomende winter kon schaatsen, maar wanneer.

In het Louisiana-museum, ten noorden van Kopenhagen, heeft kunstenaar Jacob Kirkegaard een donkere ruimte ingericht. Binnen zie je geen hand voor ogen. Het enige wat je hoort is het geluid van afkalvende ijsblokken en druppelende ijsschotsen: tegelijkertijd laag als een grommend dier en zacht als regen op een zolderraam. Dat contrast ving Kirkegaard door zowel opnames te maken op als onder het wateroppervlak. In zijn ruimte verliest klimaatverandering haar abstractie, en wordt een ervaring.

Zowel Smith als Kirkegaard dragen bij aan een taal die op andere manieren laat zien wat er met de aarde aan de hand is. Cijfers bieden inzicht en bewijs. Maar kunst is persoonlijk en ontregelend. En kan daardoor laten vóelen dat het menens is. 

Meer lezen

Zadie Smiths’ essay ‘Elegy for a Country’s Seasons’
Luister naar ‘Isfald’ van Jacob Kirkegaard
Kirkegaard over zijn geluidsopnames op de Noordpool

Zoek op artikel

Meer lezen

Blijf op de hoogte

Sluit je aan bij de community en ontvang de nieuwsbrief met artikelen, events en andere ontwikkelingen!